50. Proroctwo Sióstr - Michelle Zink

"(...) nic nie jest takie, jakim się wydaje"

Lia i Alice zostały osierocone. Najpierw odeszła ich matka, a później w listopadzie musiały też pogrzebać ojca. Jest to bardzo smutny dzień, zwłaszcza dla Lii, która była szczególnie związana z tatą. Uwielbiała siedzieć z nim w bibliotece, czytać i wymieniać się spostrzeżeniami o jakiejś książce. Zupełnie inaczej niż jej siostra bliźniaczka. Alice wolała towarzystwo matki. Chociaż siostry zawsze były ze sobą zżyte, ostatnio Lia zaczyna dostrzegać zmiany w zachowaniu Alice. Stała się ona bardziej daleka, oziębła. Dziewczyna nie wie co jest tego przyczyną.

"Głupio byłoby rezygnować z wybranego celu z powodu osoby, która na pewno przegra"

Lia kilka godzin po śmierci ojca zauważyła na swoim nadgarstku dziwne znamię, którego wcześniej tam nie było. Zaczyna zasłaniać je długim rękawem swojej sukni, mając nadzieję, że w końcu zniknie. Ale nierówne kółko nie znika, wręcz przeciwnie, rozwija się bardziej, ukazując więcej szczegółów. W końcu przyjmuje postać węża pożerającego własny ogon. Wkrótce po tym jej przyjaciel James odnajduje starą księgę, w której zapisana jest tylko jedna strona, po łacinie.

"Dwie siostry, ukształtowane w jednym rozkołysanym oceanie, jedna Strażniczką, druga jest Bramą. Jedna strzeże spokoju, druga za magię oddała umiłowanie"

Okazuje się, że jest to Księga Chaosu, a łaciński tekst jest czymś w rodzaju przepowiedni. Lia nie ma pojęcia co to może oznaczać. W proroctwie jest mowa o bliźniaczkach, takich jak ona i Alice, z których jedna jest Bramą, a druga Strażniczką. Udaje jej się jednak znaleźć dwie inne dziewczyny, które mają podobne znamię jak ona. Razem odkrywają znaczenie przepowiedni, która sprawia, że Lia i Alice nie mogą już sobie ufać i stają się swoimi wrogami. Co głosi proroctwo? Kim jest w niej Lia i Alice?

Kiedy tylko zobaczyłam w księgarni "Proroctwo Sióstr" wiedziałam, że przeczytam tę książkę. Historia sióstr, które musiały obrócić się przeciwko sobie za sprawą przepowiedni bardzo mnie zaciekawiła. I, jak możecie się domyślić, powieść nie czekała długo na swoją kolej. A zaznajomienie się z treścią lektury nie okazało się być męczarnią i naprawdę miło spędziłam z nią czas. Autorka posługuje się łatwym językiem, jej styl jest prosty i przyjemny. Już od pierwszych stron w fajny sposób zostały nam przedstawione najważniejsze informacje. Nie odbyło się to w jakiś nachalny sposób, ale było całkiem naturalne, co jest według mnie wielkim plusem tej książki (czyli jej styl oczywiście).

Akcja powieści toczy się w roku 1890, a zaczyna się od listopada, kiedy miał miejsce pogrzeb Thomasa Milthorpe'a, ojca Lii, Alice i Henry'ego. Spodziewałam się, że autorka wprowadzi nas w świat z XIX w., a tak naprawdę nic takiego nie miało miejsca. Ciągle miałam wrażenie, że akcja dzieje się w czasach teraźniejszych, tylko noszenie sukni przez dziewczęta było jakąś wskazówką do tamtego okresu. Nie rozumiem dlaczego autorka skusiła się pisać o XIX w. Przecież równie dobrze mogła sobie to odpuścić, a książka byłaby prawie identyczna. Na szczęście nie oceniałam powieści pod tym względem, skupiłam się raczej na akcji. Nie ma tu klimatu tamtego okresu, nic co mogłoby świadczyć o tym czasie. Przynajmniej autorka nie uświadamiała nas bez przerwy o czasie akcji, tak więc myślę, że miał to być tylko dodatek do powieści. Szkoda tylko, że powieść jest tak przewidywalna. Bo chociaż styl jest fajny i w ogóle, to jednak już na początku wiedziałam większość rzeczy, jakich miała dowiedzieć się bohaterka.

Narracja jest prowadzona przez Lię. Jedna z bliźniaczek opisuje nam swoje przeżycia, ale też dążenie do prawdy. Już od samego początku możemy się domyślić, że Alice wie o wiele więcej niż jej siostra, stąd jej dziwne zachowanie. To Lia jest nieświadoma tego jaką rolę pełni w przepowiedni. Siostry są swoim przeciwieństwem, jedna jest dobra, uczciwa i nieśmiała, zaś druga oziębła i często mająca okrucieństwo w oczach.  Można powiedzieć, że to proroctwo poróżniło bliźniaczki, Strażniczka miała strzec Bramy. Co jednak jeśli nastąpiła pomyłka?

Na zakończenie wspomnę jeszcze o pięknym wydaniu książki. Okładka oczywiście przyciąga wzrok i jest bardzo ładna, ale w środku też nie jest źle. Każda strona jest ozdobiona motywem węża pełznącego wśród pnączy. Z czego jeden z nich jest uległy, a ten po drugiej stronie szykuje się do ataku. Przyznaję, że to jedna z ładniej wydanych książek jakie posiadam. Jednak nie tylko to podlega mojej ocenie. Biorąc pod uwagę wszystkie jej wady i zalety oceniam "Proroctwo Sióstr" na 3/6

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania
Przeczytam tyle, ile mam wzrostu!