63. "Czas pogardy" Andrzej Sapkowski

"Byli dziećmi czasu pogardy. I tylko pogardę mieli dla innych"

udzie, którzy przeżyli jedną wojnę potrafią rozpoznać kiedy zaczyna się druga. Tak stało się także w powieści "Czas pogardy" Andrzeja Sapkowskiego, czyli w drugim tomie sagi o wiedźminie. W tej części sami odczuwamy, że coś niedługo się wydarzy i nie będzie to nic dobrego. Widzimy, że ważne informacje nie zostały przekazane przez posłańca, co ma fatalne skutki w przyszłości. 

"Zawsze trzeba działać. Źle czy dobrze, okaże się później. Żałuje się wyłącznie niezdecydowania, wahania. Czynów i decyzji, choć niekiedy przynoszą smutek i żal, nie żałuje się."

Geralt robił wszystko by utrzymywać plotkę o śmierci Ciri. Jednak zainteresowanie Rienca jej osobą zaczyna go niepokoić. Chce dowiedzieć się czym kieruje się czarodziej. Wybiera się na spotkanie z Codringherem, prywatnym detektywem i człowiekiem 'od czarnej roboty'. Wie bowiem, że dowie się od niego wielu informacji. Tymczasem Yennefer postanawia oddać Ciri do szkoły czarodziejek- Aretuzy. 

"Ale czy wiesz, kiedy bajki przestają być bajkami? W momencie, dy ktoś zaczyna w nie wierzyć"

Obie udają się na wyspę Thanedd, gdzie ma się odbyć zjazd magów. Wszyscy liczą na jakiś przełom, wiadome jest, że po takich wydarzeniach zawsze coś się zmienia. Tym bardziej, że Cesarstwo Nilfgaardu zaczyna zagrażać Północnym Królestwom i w powietrzu czuć już jest nadchodzący czas pogardy. Jednak zjazd magów nieoczekiwanie kończy się zdradą. Nilfgaard najeżdża na pozostałe królestwa, a Ciri, Geralt i Yennefer zostają rozdzieleni. Jak bohaterowie poradzą sobie z nowymi okolicznościami, z czasem pogardy? Co stanie się z Ciri, która jest poszukiwana? 

ndrzej Sapkowski nie bez przyczyny jest nazywany królem polskiego fantasy. Kto przeczytał chociaż jedną książkę o wiedźminie Geralcie z pewnością uzna, że autor stworzył niepowtarzalną i oryginalną historię, nawet jeżeli ten ktoś nie czyta fantastyki :) Wystarczy przejrzeć recenzje na blogach, czy stronach internetowych poświęconych czytelnictwu- zdecydowana większość z nich jest pozytywna. Szczerze mówiąc trochę się temu dziwiłam, bo mimo że uważam, iż saga o wiedźminie jest godna przeczytania to nie jest to moja ulubiona seria i czasami nie rozumiem tych 'ochów i achów'. Żeby nie było -  lubię twórczość Sapkowskiego. Po prostu mnie najwyraźniej nie wciągnęła tak bardzo jak innych. 

Język w "Czasie pogardy" jest utrzymywany w takim samym stylu jak w poprzedniej części, czyli "Krwi elfów". Wydaje mi się, że jest on stylizowany trochę na średniowieczny, jednak nie musicie się martwić, że będziecie czytać drugich "Krzyżaków" Sienkiewicza :) Styl Sapkowskiego na pewno się wyróżnia. Pełno w nim humoru (najczęściej ciętego), wulgaryzmów i potocyzmów. Ale jednocześnie znajdziemy tutaj mnóstwo wartościowych cytatów, co świadczy o tym, że książki Andrzeja Sapkowskiego nie są płytkie. Jest w nich filozofia życiowa, przemyślenia. Autor nie narzuca nam swojego zdania, ale wiele spraw, czy wątków nie kończy, zostawiając je pod osąd czytelnika. I to jest naprawdę niezwykłe - podczas czytania przemyśliwałam tak wiele spraw, o których wcześniej nawet nie przyszłoby mi do głowy.

Po przeczytaniu dopiero drugiego tomu nie mogę wypowiedzieć się o całej sadze. Jednak zastanawiałam się już dlaczego stała się ona tak popularna. Odpowiedź jest jasna - Sapkowski pisze o tematach aktualnych, o problemach z jakimi spotykamy się na co dzień, tyle że dotyczą one bohaterów książki w innej rzeczywistości.

Co do "Czasu pogardy": troszkę mniej mi się podobała niż pierwsza część, ale zauważyłam też, że autor stał się trochę bardziej odważniejszy (tzn. nie jest taki grzeczny-czyt. wulgaryzmy, kolokwializmy, przemoc i inne). Bohaterowie są oczywiście świetnie wykreowani, można powiedzieć 'z krwi i kości'. Najbardziej zaciekawiły mnie ostatnie rozdziały, w których coś się działo. Cieszę się z dojścia do porozumienia Geralta i Yennefer. Jestem natomiast ciekawa co stanie się dalej z Ciri, bo zostałam zostawiona w niepewności :) "Czas pogardy" oceniam na 4/6

WYZWANIA: Czytam fantastykę!