73. "Niepokój" Maggie Stiefvater

Ach, jak długo musiałam czekać na to, żeby móc przeczytać kontynuację "Drżenia". Książka patrzyła na mnie błagalnie ilekroć przechodziłam obok półki, a ja miałam wyrzuty sumienia nie tylko dlatego, że jeszcze się z nią nie zapoznałam, ale też dlatego, że pożyczyłam ją od koleżanki rok temu :) Jak więc po tak długiej przerwie odebrałam "Niepokój"?

"To naprawdę dziwne, czego miłość uczy człowieka o jego niedoskonałościach"

istoria Grace i Sam'a rozpoczęła się już wtedy, gdy ona była małą dziewczynką, a on uratował ją przed sforą. Razem udało im się przezwyciężyć zimę, Sam został uleczony. Oboje cieszą się tym faktem a ich związek rozkwita. Jednak rodzice Grace próbują rozdzielić zakochanych. Myślą, że to tylko przelotna miłostka, że za parę miesięcy ta relacja będzie już przeszłością. Nie zdają sobie sprawy, że Sam i Grace nie mają zamiaru się rozstać. 

"Pragnienie bycia wilkiem nie robi z ciebie automatycznie złej osoby (...). A pragnienie bycia człowiekiem nie czyni z ciebie dobrego człowieka" 

Rozpoczyna się wiosna i niedługo nowe wilki zaczną się przemieniać w ludzi. Sam nie był ucieszony z faktu, że Beck 'stworzył' nowych członków sfory, ale jako jego zastępca musi mieć wszystko na oku. Jeden z wilków, Cole, zamienia się wcześniej. Od razu nie wzbudza w Samie zaufania. Jednak z całą pewnością odmieni życie bohaterów. 

"Nie wiedziałam, że istnieje tyle różnych sposobów na to, by powiedzieć żegnaj"

Tymczasem Grace nie czuje się zbyt dobrze. Często miewa gorączki i okropne bóle brzucha. W dodatku zaczęła pachnieć wilkiem. Dziewczyna ma przeczucie co może się dziać- jej wewnętrzny wilk chce się wydostać. Ale przecież Grace nigdy się nie przemieniła, sądziła, że jest wyleczona. Kiedy w końcu przeprowadzi poważną rozmowę z Samem, może już być za późno. Co się stało Grace? Czy ma to coś wspólnego z martwym wilkiem znalezionym w lesie? Kim jest Cole i dlaczego dobrowolnie wybrał taki los?

óż mogę powiedzieć o tej książce? Na pewno to, że spędziłam z nią miłe godziny. "Niepokój" ma ten sam charakter co "Drżenie", na każdym kroku widzimy, że każde słowo, każde zdanie zostało napisane od serca. Naprawdę wierzę, że Maggie Stiefvater wkłada w  swoje powieści całą siebie. To sprawia, że delektujemy się każdą stroną jej książek i będziemy do nich wracać. A przynajmniej ja będę, z całą pewnością. 

"Niepokój" to "opowieść o chłopaku, który kiedyś był wilkiem, i o dziewczynie, która niespodziewanie dla chłopaka i siebie zaczęła się przemieniać w wilka". Kiedy Sam 'wyzdrowiał' to z Grace dzieje się coś niedobrego. Bohaterowie muszą zmierzyć się z przeciwnościami i ironią losu, wiedząc, że mogą się już nigdy nie zobaczyć. W dodatku rodzice Grace, którzy zachowywali się tak, jakby nie mieli córki, kiedy ta postanawia im się sprzeciwić, chcą rozdzielić ją z ukochanym. Z jednej strony ich rozumiem - żaden rodzic nie byłby ucieszony przyłapując córkę śpiącą w jednym łóżku z jakimś chłopakiem :P Z drugiej jednak strony popieram główną bohaterkę. Mimo że czasami wkurzały mnie jej rozpaczliwe myśli o tym, że przez kilka godzin nie było przy niej Sam'a i już tak strasznie tęskniła (co również tyczy się Sam'a), to mam niestety romantyczną duszę i kibicowałam bohaterom prawie na każdym kroku. 

Narracja tej powieści jest prowadzona nie z perspektywy dwóch narratorów, jak to było w "Drżeniu", ale z czterech. Tak więc jest narrator Grace, Sam, Isabel i Cole. Pomysł jest według mnie bardzo dobry i prosiłabym o więcej takich w przyszłości ;) O wiele lepiej czytało mi się "Niepokój" niż poprzednią część. Już wyjaśniam dlaczego. "Drżenie" było fajną książką, ale według mnie miała ona kilka wad. Na przykład to, że nie było elementu zaskoczenia, bo Sam opowiadał o tym, że jest wilkiem. Albo to, że główna bohaterka zakochała się w wilku, nawet jeśli nie miała pojęcia, że to człowiek. To według mnie było naprawdę głupie. Jakby zakochała się w chłopaku, który potem okazałby się wilkiem, to co innego. A tak Grace i ta jej obsesja wprowadzały mnie nie tyle w zakłopotanie, co niechęć. W "Niepokoju" na szczęście nie zostaje wspomniana obsesja, a narracja z perspektywy kilku bohaterów wydaje mi się właściwsza, bo w pierwszej części dowiedzieliśmy się szczegółów. Niestety akcja nie jest dynamiczna. Właściwie to nie do końca mogłam skrócić treść książki, ponieważ nie działo się w niej wiele. Ale to ma też zalety. "Niepokój" traktuję bardziej jako przerwę, tom w którym możemy odetchnąć, lepiej przyjrzeć się postaciom i zrozumieć ich problemy i rozterki. A naprawdę jest co rozumieć :)

Bohaterowie to według mnie największy atut całej serii, bo chyba już mogę to stwierdzić :) Bardzo rzadko spotykam się z tak dobrze wykreowanymi postaciami. Narracja z pewnością ma w tym swój udział. W tej części trochę bardziej niż w poprzedniej mogłam wgłębić się w przeszłość i uczucia Sam'a, Grace, Isabel, Cole'a. Każdy z nich ma tak bogatą historię, sprawiają wrażenie tak autentycznych osób, że nie zdziwiłabym się, gdybym naprawdę spotkała kogoś z tego towarzystwa. 

Gdzieś przeczytałam, że książki Maggie Stiefvater to nie powieści paranormalne z wątkiem miłosnym, ale powieści mówiące o miłości z wątkiem paranormalnym. Czy mogę powiedzieć coś więcej? Pani Stiefvater pięknie opisuje miłość, przyjaźń, poświęcenie, strach. Jak mogę się temu oprzeć? Do tej idealnej mieszanki autorka dodała świetny styl pisania, prosty, przyjemny, zrozumiały na pewno przez każdego czytelnika, a jednak miejscami pełen poetyckich porównań i metafor. 

Według mnie ta część jest dobrą kontynuacją i mimo że nie dzieje się w niej za dużo, lepiej ją odebrałam niż jej poprzedniczkę. Przez cały czas podczas czytania miałam ochotę sięgnąć po "Drżenie" i zrobiłam to bez wahania. Świetne postaci przykuły moją uwagę, szczególnie te nowe: Isabel i Cole. Cieszę się, że ich narracja różniła się, była dla nich charakterystyczna i tak bardzo przeze mnie wyczekiwana. Już nie mogę się doczekać aż przeczytam ostatnią część. A tymczasem "Niepokój" dostaje ode mnie 4/6 (szczególnie za Cole'a i Isabel, a także za chwile wzruszenia i śmiechu, których dawno nie odczułam tak mocno jak tutaj).  

WYZWANIA: Przeczytam tyle, ile mam wzrostu!, Czytam opasłe tomiska