96. "Agnes Grey" Anne Brontë

Twórczość Anne Brontë zaczęłam poznawać od jej drugiej książki, "Lokatorki Wildfell Hall", która spodobała mi się na tyle, by zaciekawić się jej debiutancką powieścią, jaką jest "Agnes Grey". Jak odebrałam tę książkę?

"Nie szukam ideału. Nie mam do tego prawa, bo mnie samemu wiele brakuje do doskonałości"

gnes Grey to córka pastora. Jest spokojną i cichą dziewczyną, uduchowioną i ceniącą sobie szlachetność i dobroć u innych ludzi. Jest szczęśliwa, mimo że jej rodzina nie jest najbogatsza i często musi zmagać się z trudami życia.

"Byliśmy poddawani wielu próbom i będziemy im poddawani jeszcze nieraz, lecz stawiając im wspólnie czoła, pamiętamy, że ich zadaniem jest przygotować nas do tej z największych prób: ostatecznego rozstania"

Pewnego dnia sytuacja finansowa Grey'ów ulega pogorszeniu. Wszyscy próbują zaoszczędzić i swoją pracą poprawić byt. Agnes jest zirytowana i zdenerwowana tym, że rodzice i siostra traktują ją jak dziecko, nie pozwalając, żeby pracowała. Dziewczyna jest spragniona wiedzy i chce poszerzać swoje horyzonty. Postanawia zostać guwernantką.

"Ludzkie serce jest niczym guma - niewielkiej sile uda się je nieco naprężyć, ale nawet największa nie zdoła sprawić by pękło"

Agnes jest przekonana, że wszystkie możliwe problemy z dziećmi będzie potrafiła rozwiązać jeśli tylko będzie pamiętać jaka była w ich wieku. Jednak jej podopieczni okazują się krnąbrni, niesforni i rozpieszczeni. Bohaterka nie może sobie z nimi poradzić, nie może też liczyć na pomoc ich rodziców, gdyż pracodawcy są ludźmi nieprzyjemnymi i wyniosłymi. Wkrótce Agnes obejmuje posadę u innej rodziny, gdzie zostaje na dłużej. Czy dziewczyna odnajdzie szczęście w nowym miejscu?

yłam bardzo ciekawa pierwszej książki Anne Brontë. Wszystkie opinie z jakimi się spotkałam były pozytywne i zachęcające do lektury więc podeszłam do powieści z entuzjazmem. Kiedy tylko zaczęłam czytać, od razu zostałam przeniesiona w klimat dziewiętnastowiecznej Anglii.

Fabuła "Agnes Grey" jest dosyć prosta i mało dynamiczna, za to sama książka zachwyca pięknym językiem, co jest chyba największą jej zaletą. Nie pojawia się tu dużo dialogów, opisy są przeważające. Powieść wydaje mi się idealna na zimowe, czy pochmurne wieczory, kiedy tylko chcemy oderwać się od rzeczywistości i poddać godzinom lenistwa :)

Anne Brontë przedstawia bardzo realistyczne obrazy kobiet jakie pojawiały się w Anglii w XIX w. Możemy tu znaleźć charakterystykę zarówno osób bogatych, jak i biednych. Mało uwagi autorka poświęciła postaciom męskim. W dodatku "Agnes Grey" jest po części powieścią autobiograficzną, gdyż odnosi się do niektórych wydarzeń i przeżyć Anne Brontë.

Książka porusza także wiele kwestii ważnych w tamtych czasach, ale niektóre z nich są aktualnie również obecnie. Najważniejszym problemem jest sytuacja niezamężnych kobiet, które chcąc zdobyć pracę, wykształcenie mogły podjąć się tylko pracy guwernantki. Autorka przedstawia z jakimi trudami musiały się zmagać, czemu musiały stawiać czoło. Jak zawsze w przypadku sióstr Brontë, także w tej książce pojawia się dosyć ironiczny obraz duchownych, który kontrastuje z tym 'prawidłowym' jaki w tym przypadku przedstawia Edward Weston.

"Agnes Grey" jest krótką powieścią i wszystko wskazywało na to, że spędzę z nią mało czasu. Nie stało się tak jednak i czytałam ją bardzo długo. Sama nie wiem dlaczego nie mogłam wciągnąć się w akcję i czasami wręcz zmuszałam się do kontynuowania lektury. "Agnes Grey" nie zrobiła na mnie takiego wrażenia jak to miało miejsce przy poprzednich dziełach sióstr Brontë jakie poznałam. Książka nie zapadła mi w pamięci, nie wywołała większych emocji. Jest dla mnie po prostu obojętna. Nie uważam jednak, że jest to zła powieść, ma swoje zalety, a dla mnie jedyną wadą jest brak wciągającej akcji. Oceniam na 3,5/6

Za możliwość poznania historii Agnes Grey dziękuję Wydawnictwu MG!