97. "Zmierzch" Stephenie Meyer

Po wielu latach postanowiłam ponownie sięgnąć po sagę, którą z pewnością wszyscy kojarzą. "Zmierzch" jest jedną z tych powieści, które w jakiś sposób przyczyniły się do tego, jaka jestem teraz. Jak po tak długim czasie odebrałam tę książkę?

"Jeśli możesz żyć wiecznie, to musisz wiedzieć po co żyjesz"

ella Swan, po tym jak jej mama ponownie wychodzi za mąż, postanawia przeprowadzić się do swojego ojca i skończyć liceum w Forks. Dziewczyna początkowo ma wątpliwości, ponieważ ciężko jest jej się przenieść do innego miejsca, nowych ludzi, ale nie zmienia swojego zdania, gdyż jest pewna słuszności swojej decyzji. Ma nadzieję, że jej przyjazd do Forks nie okaże się miejscową sensacją.

"Prawda jest taka, że ludzie mają pewną wspaniałą cechę. Zmieniają się" 

Wbrew oczekiwaniom Belli wszyscy wiedzą kim jest. Kiedy pojawia się w nowej szkole niemal od razu poznaje swoich rówieśników i zyskuje nowe znajomości. Otaczający ją ludzie są mili i przyjaźni, poświęcają jej swoją uwagę, ale Bella nie może oderwać wzroku od pewnego tajemniczego rodzeństwa. W szczególności od niejakiego Edwarda Cullena.

"Kolejny dzień dobiega końca, nastaje noc. Mrok jest tak przewidywalny, prawda?" 

Na lekcji biologii dziewczynie zostaje przydzielone miejsce obok najmłodszego z Cullenów. Jednak kiedy tylko zbliża się do ławki chłopak zaczyna się dziwnie zachowywać. Przez cały czas sprawia wrażenie, jakby nienawidził Belli, trzyma się od niej najdalej jak to tylko możliwe i po lekcji wychodzi z klasy natychmiastowo. Dziewczyna nie ma pojęcia co zrobiła nie tak. Z biegiem czasu Edward Cullen zaczyna ją intrygować. Zauważa, że razem ze swoim przyszywanym rodzeństwem jest bardzo blady, jego oczy zmieniają swoją barwę, skóra jest przeraźliwie zimna a Cullenowie nie pojawiają się w szkole w słoneczne dni. Bella postanawia odkryć tajemnicę Edwarda. Nie zdaje sobie jednak sprawy jak wielkie grozi jej niebezpieczeństwo.

iedyś byłam pewna tego, że nie odważę się zrecenzować sagi Zmierzch. Wydawało mi się, że nie będę umiała tego zrobić, gdyż jestem z nią dosyć silnie związana. Przecież to właśnie od "Zmierzchu" zaczęłam swoją przygodę czytelniczą, poznałam w międzyczasie wiele niesamowitych historii i w końcu stałam się osobą, którą jestem teraz. Ale kiedy zaczęłam czytać zauważyłam, że to, co wydawało się dla mnie tak trudne, nie będzie dla mnie problemem. Zrecenzowanie tej powieści nie okazało się dla mnie trudniejsze niż w innych przypadkach :)

Kiedy kończymy czytać książkę, która porusza nas i swoją historią nas zachwyca, staramy się zapamiętać z niej jak najwięcej szczegółów. Ale z biegiem czasu nasze uczucia się zacierają, aż w końcu możemy sobie tylko przypomnieć ogólne wrażenia, jakie nam towarzyszyły podczas czytania. Czy pamiętamy język i styl jakim posługuje się autor? Oczywiście, że nie! Stąd moje zdziwienie, kiedy zaczęłam czytać pierwszy rozdział "Zmierzchu", który w mojej pamięci był jedną z lepszych książek jakie przeczytałam. Otóż przeraziłam się językiem. No może nie tak dosłownie :) Ale prawdą jest to wszystko, co inni piszą i mówią na temat 'nędznego języka'. Ciekawe, że wcześniej tego nie zauważyłam... Przeczytałam już wiele książek i zaczynam większą uwagę zwracać na styl i ogólnie słowo. A w "Zmierzchu" nie ma tak naprawdę ani barwnych zdań, ani wyśmienitych dialogów. Owszem, autorka stara się to osiągnąć, ale z dosyć marnym skutkiem: metafory są czasami tak 'wyszukane', że aż śmieszne, a rozmowy bohaterów dosyć błahe i często nieskładne. Czasami miałam wrażenie jakby Stephenie Meyer starała się naśladować styl nastolatków: ich mowę, sposób porozumiewania się, myślenia. Ale po dłuższym namyśle doszłam do wniosku, że ona jednak niczego nie naśladuje.

Problemy Belli, o których po raz kolejny czytałam, nie były dla mnie tak ważne jak jeszcze pięć lat temu. Czy to możliwe, że aż tak się zmieniłam? :P Dążę do tego, że jeśli w tym momencie mojego życia pierwszy raz przeczytałabym tę sławną sagę pewnie nie dostałaby ode mnie takiej oceny, jaką jej dam w tej recenzji. Ale przeczytałam ją kiedy wszystko, co poruszono w tej powieści, idealnie wpasowało się w moje wymagania. Skoro jest to książka dla nastolatków, zastanawia mnie tylko, czemu czytają ją osoby dorosłe, których tak naprawdę nie dotyczy, a którzy wystawiają jej negatywne opinie. Według mnie każdy może czytać co mu się żywnie podoba, grunt to nie przesadzać z krytyką. Sama w tej recenzji krytykuję "Zmierzch", ale nie ma to wpływu na moją końcową ocenę. Podsumowując tę myśl stwierdzam, że to, co przeciwnicy pani Meyer piszą o jej debiutanckiej serii jest najprawdziwszą prawdą. Ale grupie wiekowej, do której jest skierowana ta saga, nie przeszkadza w niej prawie nic. To dlatego autorka osiągnęła taki sukces. Ja zaś, mimo że widzę wszystko wyraźniej, jestem w gronie osób, które "Zmierzch" traktują jako coś wyjątkowego w swojej biblioteczce.

Powracając do tego, o czym pisałam wcześniej, zastanawiam się dlaczego znów dałam się w to wciągnąć. Bo styl i język mnie nie zachwycił, problematyka mnie już nie obejmowała, a pomysł na wampiry w stylu Edwarda Cullena, chociaż kiedyś tak genialny, teraz wydaje mi się już nieco śmieszny. Jednak gdzieś w połowie mojego ponownego poznawania lektury, wpadłam jak śliwka w kompot. Fabuła mnie porwała, losy bohaterów przejęły, a tragizm sytuacji na nowo rozbudził dawne emocje. Może nie zmieniłam się aż tak bardzo.

Zdaję sobie sprawę z tego, że ta recenzja tak naprawdę nie jest taka jakie zwykle piszę. Jest to raczej zbiór moich refleksji i przemyśleń po tym, jak ponownie przeczytałam powieść, która zaistniała w moim życiu. Czy "Zmierzch" jest najlepszą książką jaką kiedykolwiek przeczytałam? Oczywiście, że nie! Poznałam wiele lepszych historii i bardzo mnie to cieszy. Zmieniam się, rozwijam, mam własne zdanie na jakiś temat. Ale to nie znaczy, że nie mam pewnego sentymentu do "Zmierzchu". Przestałam się wstydzić tego, że znam fabułę całej serii (był moment kiedy się tego wstydziłam :D) i za pomocą opowieści Stephenie Meyer zachęcam innych do czytania. Skoro ja się dzięki nie wciągnęłam, to czemu inni mieliby tego nie zrobić? :) Oceniam na 4,5/6 (bo następne części są lepsze).

WYZWANIA: Przeczytam tyle, ile mam wzrostu!, Czytam opasłe tomiska