98. "Love, Rosie" Cecelia Ahern

"Love, Rosie" to książka, która trafiła do mnie niespodziewanie i niespodziewanie zostawiła w moim życiu jakiś ślad. To moje pierwsze spotkanie z autorką, ale bez wątpienia nie ostatnie.


"Teraz już wiem na pewno, że tam, na końcu tęczy, czeka na mnie spełnienie marzeń" 

osie i Alex znają się od dzieciństwa i są swoimi najlepszymi przyjaciółmi. Stali się nierozłączni i dzielą się ze sobą wszystkimi przeżyciami i emocjami. Wierzą w siebie nawzajem i wybaczają złe decyzje. Dlatego kiedy okazuje się, że Alex musi przeprowadzić się z rodzicami do Ameryki jest to dla nich okrutny cios.

"Można uciekać i uciekać w nieskończoność, ale prawda jest taka, że wszędzie tam, gdzie się zatrzymasz, dopadnie Cię Twoje życie"

Obiecują sobie, że nie stracą kontaktu. Odległość nie może przecież zniszczyć wieloletniej przyjaźni. Poza tym, Rosie ma niedługo przylecieć do Bostonu i rozpocząć studia. Oboje są tym bardzo podekscytowani. Alex zawsze marzył by zostać lekarzem i udaje mu się dostać na wymarzoną uczelnię. Rosie również sprzyja szczęście - jej aplikacja na studia w szkole hotelarskiej zostaje przyjęta.

"To nie takie proste, gdy rany próbuje wyleczyć ta sama osoba, która je zadała" 

Jednak plany bohaterów nieoczekiwanie muszą się zmienić. Rosie rezygnuje z wymarzonej uczelni i zostaje w Irlandii. Wszystko przez jeden mały błąd na balu absolwentów i za dużo alkoholu. Jest to bardzo trudne zarówno dla niej, jak i dla Alexa. Przyjaciele nadal zostają oddzieleni, ale wciąż utrzymują ze sobą kontakt. Zakładają własne rodziny i odkrywają co jest dla nich najważniejsze. Na jednym ze wspólnych spotkań Rose uświadamia sobie, że kocha Alexa. Sprawy nie układają się jednak po jej myśli.

oje czytelnicze plany nie zakładały poznania tej powieści Cecelii Ahern. Jednak kiedy na horyzoncie pojawiła się taka możliwość nie mogłam jej nie wykorzystać. Początkowo nie wiedziałam czego spodziewać się po tej książce i co o niej myśleć. Ale w pewnym momencie zauważyłam, że zaczęłam śledzić losy bohaterów z niegasnącym zainteresowaniem.

"Love, Rosie" to powieść wydana początkowo pod tytułem "Na końcu tęczy". Nie wiem jak to możliwe, że wcześniej nie słyszałam o tej książce, bo naprawdę wiele straciłam. Bardzo cieszę się, że poznałam tę historię, chociaż zawsze myślałam, że zacznę swoja przygodę od innego dzieła Cecelii Ahern :) Tak czy inaczej, zakochałam się w tym jak autorka przedstawia rzeczywistość.

Pierwszym zaskoczeniem było to, że cała fabuła składa się z listów pisanych przez bohaterów. Są to nie tylko tradycyjne listy, ale również e-maile, wiadomości, SMS-y, zawiadomienia, zaproszenia, foldery i tym podobne. Muszę przyznać, że początkowe zaskoczenie później zmieniło się w zwątpienie, a potem w ciekawość. Wszystko przez to, że przedstawienie historii w ten sposób musiało być nie lada trudnością. Autorka mogła posłużyć się tylko rozmowami postaci i ich wspomnieniami. Nie było tu narratora, który opisywałby fabułę. Gdzieś w połowie książki zorientowałam się, że Cecelia Ahern poradziła sobie doskonale. Co więcej, utrzymuje uwagę czytelnika, który śledzi losy bohaterów z zainteresowaniem. Bardzo spodobała mi się ta zabawa formą. Autorka postawiła sobie wyzwanie i podołała mu niezwykle zgrabnie.

Opowiadanie historii za pomocą listów ma, jak się okazało, sporo zalet. Przede wszystkim, wszystkie postaci są niewiarygodnie autentyczne. Przez to, że rozmowy bohaterów schodziły często na tematy codzienne, czasami błahe (tak jak to ma miejsce w rzeczywistości) są oni dla nas bliżsi. Czytanie ich korespondencji sprawia, że przeżywamy wszystko niemal osobiście, tak jakbyśmy poznawali historię najbliższych przyjaciół i, co najważniejsze, sami w niej uczestniczyli. Wszystkiego dowiadujemy się z pierwszej ręki. Również pewne zachowania bohaterów, które przejawiają się w wiadomościach, które do siebie piszą, przybliżają nas do nich. Samo to, że wiemy, iż Alex zamiast "wiem" pisze "wjem", to że razem z Rose nadają różnym osobom przezwiska i to jak ze sobą rozmawiają wiele mówi.

Zaczynamy czytać liściki przekazywane przez małych Rosie i Alexa pod szkolną ławką. Z biegiem czasu charakter i styl się zmienia, błędy ortograficzne znikają, a sama tematyka jest poważniejsza. Na naszych oczach postaci dojrzewają, zmieniają się. Książka musi być nie lada gratką dla osób w wieku przybliżonym do tego, jaki mieli bohaterowie pod koniec powieści. Sama mogłam powspominać tylko czasy dzieciństwa, a i tak wyczułam magię i poddałam się chwili nostalgii. Co muszą odczuwać starsi czytelnicy - od nowa przypominają sobie to jak ich światopogląd ulegał zmianie, jak etapami przekonywali się, co tak naprawdę liczy się w życiu. Niesamowite przeżycie - a przecież sama nie doświadczyłam go w pełni. Na pewno powrócę do tej książki ponownie, kiedy będę dużo starsza i będę miała za sobą więcej doświadczenia. Wszystko przez tę magię, którą stworzyła dla swoich czytelników Cecelia Ahern. 

Jeszcze kilka słów o bohaterach, bo przecież na nich bazuje cała powieść. Tak jak mówiłam, świetna charakterystyka i wyczucie autorki. Rosie, Alex, Ruby, Katie... te osoby nadają całości ciepła i poczucia swojskości. Dialogi (tutaj sprowadzone do słów pisanych do siebie) również są wielkim plusem tej powieści. Szczególnie przypadła mi do gustu relacja Rosie i Ruby, sama postać Ruby jest czarująca i dzięki niej nie raz miałam uśmiech na twarzy :)

Nie napisałam do tej pory złego słowa na "Love, Rosie", bo po prostu czułam się przez nią zaczarowana. Chociaż irytować może fakt, że Rose i Alex ciągle się ze sobą mijają i nie wykorzystują swoich szans na szczęście, to jednak nie zmienia to faktu, że książka jest urocza. Epilog, jedyna część w powieści pisana z punktu widzenia narratora, mimo że wzruszający i poruszający, zostawił u mnie nutkę goryczy. Sama nie wiem, może to przez tę zwłokę bohaterów... Tak czy inaczej, oceniam książkę na 4,5/6. "Love, Rosie" może w pewnym momencie wypaść mi z pamięci, zastąpiona inną historią, ale na pewno do niej powrócę. Jest to lekka, przyjemna opowieść, gdzie może nie ma porywającej akcji, ale zapewnia chwile wzruszeń i śmiechu. Oczywiście polecam :)

WYZWANIA: Przeczytam tyle, ile mam wzrostu!, Czytam opasłe tomiska

Za poznanie historii Rosie i Alexa dziękuję ślicznie Wydawnictwu Akurat!