30. Delirium - Lauren Oliver

Kiedy tylko przeczytałam pierwsze recenzje "Delirium" Lauren Oliver byłam pewna, że muszę zapoznać się z treścią tej książki. I chociaż oceny były różne na mnie pomysł autorki zrobił wielkie wrażenie i nie spoczęłam póki nie wzięłam do rąk powieści. Recenzja tej książki ukazuje się na moim blogu wiele tygodni po jej przeczytaniu. Tak naprawdę znam już wszystkie tomy z tej serii, ale wolałam poczekać aż emocje po premierze najnowszej części trochę ostygną.

"Oto najbardziej zdradliwa choroba na świecie: zabija człowieka, gdy go dopada, i wtedy, gdy go omija"

Ludzie zakochują się, kochają i czują. Uważają te uczucia za bardzo ważne, warunkują one bowiem szczęście w przyszłości. Jednak miłość może okazać się również szkodliwa. Częste są przypadki nieszczęść, depresji, samobójstw. Ludzie również mogą zawieść się na miłości. Czy jest więc ona czymś, co jest niezbędne do życia? Wielu z nas może uznać to pytanie za absurdalne, ale tak naprawdę nigdy się nad nim nie zastanawiało. A co jeśli miłość to najgroźniejsza choroba?

"Każdy, komu ufamy, na kogo, jak nam się wydaje, możemy liczyć, kiedyś nas rozczaruje. Pozostawieni samym sobie ludzie kłamią, mają tajemnice, zmieniają się i znikają, niektórzy za inną maską lub osobowością, inni w gęstej porannej mgle nad klifem. Właśnie dlatego remedium jest takie ważne. Właśnie dlatego go potrzebujemy" 

Lena Haloway żyje właśnie w tym przekonaniu. Już od sześćdziesięciu czterech lat miłość uznawana jest za chorobę. Minęły natomiast czterdzieści trzy lata odkąd znaleziono sposób jej leczenia. Początkowo zabieg był bardzo niebezpieczny i zdarzało się, że śmiertelny. Ale ludzie byli tak zdesperowani, że nie zważali na konsekwencje. Nikt nie chciał zachorować na amor deliria nervosa. Teraz leczenie zostało udoskonalone i choć nadal może mieć negatywne skutki jest uważane za jedyny ratunek. Lena również tak uważa. Z niecierpliwością, ale też ze zdenerwowaniem czeka na swoje osiemnaste urodziny, kiedy to odbędzie się jej zabieg. Najpierw musi jednak zdać egzaminy i przejść etap ewaluacji. Wtedy komisja ewaluacyjna będzie mogła ułożyć jej przyszłe życie.

"Miłość - jedno słowo, niby nic, nieznaczne jak ostrze noża. Właśnie tym jest: ostrzem, krawędzią. Przechodzi przez środek twojego życia, dzieląc wszystko na pół. Przed i po. Cały świat spada na którąś ze stron"

Ale w laboratorium dzieje się rzecz, której nikt się nie spodziewał i termin ewaluacji bohaterki zostaje przesunięty. Dziewczyna przez chwilę odczuwa ulgę, ale potem jej myśli znowu wracają do tego, że póki nie dostanie remedium ciągle jest w niebezpieczeństwie zachorowania na delirię. Lena sądzi, że świat, w którym żyje jest bardzo dobry, zapewnia bezpieczeństwo ludziom. Wkrótce jednak zauważa pewne nieścisłości, a rola jej przyjaciółki Hany może się okazać nieoceniona. Nowo poznany przez nie chłopak okazuje się być inny, chociaż bohaterka nigdy nie rozmawiała z nikim z płci przeciwnej. Aleks jest jednak wyleczony, co uspokaja Lenę. A co jeśli się myliła? Czy Aleks uświadomi jej sens życia? Czy bohaterka zapragnie czegoś, co jest uważane za tak niebezpieczne od tylu lat?

Pomysł na napisanie takiej książki od samego początku wydawał mi się szczególnie interesujący. Jako, że ostatnio gustuję w antyutopiach więcej nie było mi trzeba, aby zachęcić mnie do lektury. Tak naprawdę to po przeczytaniu "Delirium" zdałam sobie sprawę na czym polega ten typ powieści. Jest bowiem świat przedstawiony jako idealny, ale tak naprawdę ogranicza ludzi i nawet wyrządza im krzywdę. No bo życie bez miłości początkowo mogło wydawać się świetnym rozwiązaniem, szczególnie dla tych zawiedzionych. Ale przecież nie zawsze tak jest. Miłość sprawia, że jesteśmy szczęśliwi, nawet jeśli czasami przechodzimy jakieś kryzysy. Przywołam tutaj cytat z książki: "Nie możesz być naprawdę szczęśliwa, jeżeli czasami nie bywasz nieszczęśliwa." Chyba więcej nie trzeba dodawać.

Znaleźć tu możemy również bohaterkę, która jest święcie przekonana o racji idei świata, w którym żyje. Wszystko co odchodzi od reguł jest dla niej niewłaściwe i złe. Do czasu, kiedy ktoś ją uświadamia. Tutaj można wskazać na przyjaciółkę Leny Hanę, ale to raczej Aleks wykazał się tu najbardziej. Dziewczyna odnajduje nowy sens, czuje jak opadają klapki z jej oczu. Tak naprawdę wiedziała co jest słuszne, ktoś musiał jej to tylko pokazać. Lena jest tu bardzo dokładnie opisana. Zostaje przedstawiona jej przeszłość, tęsknota za matką, która popełniła samobójstwo, co wskazywało na jej chorobę. Lena nie chce skończyć tak jak jej mama, wykończona przez delirię. To dlatego tak bardzo chce przyjąć remedium, chociaż strasznie boi się zabiegu. Myśli, że po tym wszystkim będzie szczęśliwa. Jednak jej życie zostaje odwrócone do góry nogami, kiedy sama doświadcza na czym polega miłość.

Wątek miłosny był dla mnie za mało rozwinięty. Wszystko działo się zbyt szybko, uczucia bohaterki nie były według mnie przedstawione wiarygodnie. Jednak myślę, że książka zwraca naszą uwagę na najważniejszy poruszony w niej problem. Cała akcja skupiona jest na problemie miłości i związanymi z nią konsekwencjami. Na okładkach możemy przeczytać następujące pytanie: "Czy gdyby miłość była chorobą, chciałbyś się wyleczyć?". Chyba każdy powinien spróbować na to odpowiedzieć i chyba każdy powiedziałby "nie". Ja tak bym powiedziała. Bo chociaż miłość niesie czasami ze sobą smutek i rozczarowanie, to sprawiają one, że właśnie dlatego jest ona wyjątkowa. A nikt nie powinien rezygnować z szansy poznania tego uczucia.

Czytając "Delirium" ma się pewność, że autorka długo przygotowywała się do napisania książki. Każdy rozdział zaczyna się jakimś cytatem, albo wymyśloną przez samą autorkę częścią tekstu z Księgi SZZ (Księgi szczęścia, zdrowia i zadowolenia). Czasami jest to najnowsza historia, sentencja, albo jakaś nauka. Przez to czytelnik poznaje jak funkcjonuje opisany w powieści świat. Nie ma wtedy potrzeby częstego przywoływania tego w ciągu akcji. Jednak przeszkadzały mi zbyt długie rozdziały. Czasami trwały one niemiłosiernie długo, a ja wtedy bywałam dawno znudzona. Autorka stosowała również zbyt dużo opisów, co także nie poprawiało sytuacji. Zauważyłam, że Lauren Oliver chciała urozmaicić powieść przez środki artystyczne, albo mądre cytaty. Ale częste stosowanie zdań wielokrotnie złożonych czasami było mylące i zniechęcające do dalszej lektury.

"Delirium" to powieść, którą warto przeczytać, chociażby dlatego, aby zastanowić się jak wielką rolę odgrywa miłość w naszym życiu. Można znaleźć tu wiele ciekawych, pouczających i wzbudzających refleksje cytatów. Jednak akcja nie jest tu bardzo porywająca i dopiero pod koniec książki coś się dzieje. Zakończenie powieści jest strasznie interesujące i zachęcające do przeczytania kontynuacji. Ale spodziewałam się po "Delirium" czegoś więcej i trochę się zawiodłam. Autorka miała fajny pomysł na powieść i szkoda, że został on zmarnowany mimo, jak mi się zdaje, wielu miesięcy i pracy jakie zostały dla niej poświęcone. Oceniam na 7,5/10 a niedługo recenzja "Pandemonium".      

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania   
Przeczytam tyle, ile mam wzrostu!