38. Requiem - Lauren Oliver

"Nie przestaje mnie zdumiewać, że ludzie są nowi każdego dnia. Że nigdy nie są tacy sami. Trzeba ich ciągle wymyślać. Zresztą oni też muszą ciągle wymyślać samych siebie"

Kiedyś Lena była dziewczyną, która trzymała się zasad, a ich łamanie budziło w niej odrazę i strach. Kiedyś odliczała dni do swojego zabiegu, deliria była dla niej czymś strasznym, okropnym, godnym potępienia. Teraz jednak należy do ruchu oporu. Jest w nim nawet kimś bardzo ważnym. Udowodniła już swoją wartość i inni liczą się z jej zdaniem. Jakże inna jest ta postawa od Leny z przeszłości. Tamta słaba, delikatna i bojaźliwa dziewczyna zmieniła się w twardą i odważną buntowniczkę.

"Idealna suknia. Idealny mąż. Idealne szczęśliwe życie. Doskonałość jest obietnicą, a zarazem potwierdzeniem, że nasza droga jest słuszna"

Tymczasem w Portland Hana prowadzi spokojne życie, z dala od problemów i nieszczęść. Jest już bowiem po zabiegu i została sparowana. Teraz czeka na swój ślub z nowym burmistrzem miasta, aby już zawsze być szczęśliwa. Z czasem jednak odkrywa, że remedium nie podziałało na nią właściwie. Wciąż dręczą ją sny, często myśli o Lenie i ich wspólnej przeszłości, zaczyna podejrzewać coraz więcej nieprawidłowości w zachowaniu swojego narzeczonego. Postanawia dowiedzieć się całej prawdy, oczywiście w tajemnicy przed rodzicami i przyszłym mężem. To co odkryje może zniszczyć jej wizję szczęśliwej przyszłości.

"Może nasze uczucia doprowadzają nas do szaleństwa. Może miłość rzeczywiście jest chorobą i lepiej by nam było bez niej. Ale wybraliśmy inną drogę. W końcu to jest właśnie celem ucieczki przed remedium: mamy wolność wyboru. Mamy nawet wolność wybierania źle"

Nowy burmistrz Portland postanowił już więcej nie ukrywać tego, że Odmieńcy wciąż żyją. Po ostatnich zamieszkach ma zamiar zmienić wiele spraw. Jego celem jest zupełnie odmienna polityka niż ojca. W Głuszy natomiast ludzie szykują się do rewolucji. To ma być coś wielkiego i zdają sobie z tego sprawę. W środku konfliktu znajduje się Lena, która musi poradzić sobie nie tylko z rewolucją, ale także ze swoimi własnymi uczuciami. Nie wie, czy Julian, czy Aleks może dać jej szczęście i coraz częściej wątpi w to, że miłość nie jest chorobą i nie przynosi nieszczęść. Co postanowi Lena? Czy dokona dobrego wyboru? Czy uda się doprowadzić do rewolucji?

"Requiem" Lauren Oliver jest ostatnim tomem z trylogii "Delirium". Przyznam, że wiele się po niej spodziewałam. "Pandemonium" zrobiło na mnie ogromne wrażenie i miałam nadzieję na coś jeszcze lepszego. Niestety trochę się rozczarowałam. Ta długo wyczekiwana książka okazała się trochę sprzeczna z moimi oczekiwaniami. Ale może od początku...

Tym razem autorka pokusiła się o opis akcji nie tylko z perspektywy Leny, ale także Hany. Już na początku wydawało mi się to świetnym pomysłem i z przyjemnością zagłębiłam się w treść lektury. Widać, że Lauren Oliver do samego końca miała mnóstwo pomysłów dla tej serii. Ale im dalej czytałam, tym bardziej niecierpliwiłam się kiedy poznawałam rzeczywistość Hany. Świat byłej najlepszej przyjaciółki głównej bohaterki był miłą odskocznią od ciągłej walki w Głuszy. Mogłam dowiedzieć się co dzieje się w Portland, jak postrzegają świat wyleczeni. Hana nie była jednak do końca wyleczona więc nie miałam pełnego obrazu. Szybko doszłam do wniosku, że Głusza przemawia do mnie bardziej. Z Leną byłam od samego początku, nie mogłam się przestawić na inną narrację. Tym bardziej, że u Odmieńców działo się o wiele więcej. Tam aż czekałam z niecierpliwości na kolejny rozdział.

"Requiem" przeczytałam bardzo szybko. Bodajże w półtorej wieczora. Całą serię autorki dosłownie się połyka i nie ma się dość. Chociaż jest to trylogia głównie dla młodzieży, bo i oni raczej najchętniej po nią sięgną, myślę, że dla starszych również okazałaby się interesująca. Jest w niej bowiem mnóstwo wartościowych przekazów, myśli i odczuć, z którymi na pewno niejednokrotnie każdy z nas się spotyka. To właśnie to moim zdaniem sprawiło, że seria okazała się bestsellerem. Czytając "Requiem" myślałam, że głównym przesłaniem jest problem miłości i kontroli nad własnym życiem, wyboru i poświęcenia. Ale w ostatnim tomie "Delirium" moja teoria zeszła na drugi plan. A wszystko przez to dziwne i zagadkowe zakończenie...

Przyznaję, nie tego się spodziewałam. Książka jest bardzo dobra, wciągająca, ale to nie to. Konflikt Leny między dwoma chłopakami: Julianem, którego uratowała, sprowadziła do Głuszy, zaraziła delirią, a Aleksem, który wraca nie wiadomo jakim cudem, czującym niechęć do dziewczyny i urazę nie jest najważniejszym wątkiem w powieści. Tak naprawdę to "Delirium" traktuje głównie o miłości. Tutaj ustępuje ona dla problemu rewolucji, walczenia o wolność i możliwość wyboru. A przede wszystkim o przezwyciężaniu własnych słabości, zburzeniu murów. Cała ostatnia strona jest jednym wielkim cytatem i przesłaniem całej trylogii.

Co do zakończenia, było dla mnie rozczarowaniem. Doceniam to, że autorka chciała dogodzić wszystkim swoim czytelnikom doskonałym uwieńczeniem serii. Zastosowała otwarte zakończenie, aby każdy mógł dopowiedzieć sobie własną wersję wydarzeń. Nie spotkałam się z tym pierwszy raz, ale wolałabym gdyby Lauren Oliver odpowiedziała chociaż na połowę pytań. Co się jednak nie stało, a w zamian dostajemy ich jeszcze więcej. Chciałabym mieć jasną sytuację i wiem, że to, iż ciągle myślę o tej książce, serii było czymś zamierzonym przez samą autorkę. Od początku miała wizję całej tej historii, wiedziała jak poprowadzić akcję, a tym bardziej wiedziała jak wywołać tyle emocji przez nietypowe zakończenie. Teraz już ciągle będę się zastanawiać co z Leną, Aleksem, Julianem, Raven, Haną, rewolucją, delirią, przyszłością.... No więc, "Requiem" moim zdaniem jest lepsze od "Delirium" ale trochę gorsze od "Pandemonium". Dlatego oceniam powieść na 8,5/10

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania: 
Przeczytam tyle, ile mam wzrostu!