42. Eve - Anna Carey

"niektórzy mężczyźni traktowali kobiety jak towar. Taki sam jak paliwo, ryż, albo puszki z mięsem"

Eve uczy się w szkole dla dziewcząt. Nie jest to jednak normalna szkoła. Uczennice nie mogą wychodzić poza jej mury, uczęszczają na zajęcia mające na celu pokazanie im jak niebezpieczni i źli są mężczyźni. Wszystkie dziewczęta zostały osierocone. Nie jest to dom dziecka, po prostu ich rodzice zamarli podczas zarazy 16 lat temu. Dziewięćdziesiąt osiem procent populacji nie żyje. Podczas chaosu, który nastąpił później, władzę przejął Król, który obiecał odbudowę świata. Na stolicę obrał sobie Miasto Piasku, które wzniósł na pustyni. Uczennice marzą o tym, by tam pojechać, być częścią Nowej Ameryki. Zostało im to obiecane, jednak najpierw muszą nauczyć się wybranego zawodu w budynku po drugiej stronie jeziora.

"Miłość to... (...) bardzo głęboka troska o kogoś. Świadomość, że ktoś bardzo wiele dla nas znaczy, że nasz świat byłby pusty, gdyby jego w nim zabrakło"

Po zakończeniu pierwszego etapu nauki najlepsza z uczennic ma na celu przeprowadzenie pozostałych przez most do lepszej przyszłości. Tym razem ma to być Eve, która ciężko pracowała i jest idealną absolwentką. Dziewczęta tyle lat spędziły w pilnie strzeżonych murach szkoły, że teraz są bardzo podekscytowane. Nie zdają sobie sprawy z tego co czeka je po drugiej stronie. Nic nie podejrzewają mimo tego, że budynek jest bez okien i wygląda na opuszczony, a nauczycielki pilnują ich diety i zdrowia, podając im witaminy, po których mają silne skurcze. Jednak dzień przed przejściem przez jezioro Eve jest świadkiem ucieczki jednej z uczennic, Arden. To ona wzbudziła w niej wątpliwości co do słuszności idei Nowej Ameryki.

"Najważniejsza była chwila. Zbyt piękna, by ją stracić"

Bohaterka zmartwiona rozmową z koleżanką, która nie była lubiana przez uczennice, nie wie czy ma jej ufać. Postanawia sama się dowiedzieć prawdy, łamiąc przy tym jeden z najważniejszych zakazów szkoły. Po przeprawieniu się nocą przez jezioro widzi w dziwnym budynku coś przerażającego. Nie chcąc brać w tym udziału ucieka ze szkoły. Eve przez wiele lat była odizolowana od świata, nie wie jak poradzić sobie z życiem poza murami. Na szczęście spotyka Arden, a później Caleba, do którego obie dziewczyny nie mają początkowo zaufania. Chłopak jednak wiele razy udowodnił swoje czyste intencje. Wkrótce okazuje się, że Eve jest poszukiwana przez samego Króla. Co odkryła Eve? Dlaczego jest taka ważna dla Króla? Czy musi poświęcić swoją pierwszą miłość?  

"Eve" Anny Carey była dla mnie zaskoczeniem. Nie spodziewałam się po tej książce dużo, myślałam o niej tylko jak o kolejnej z wielu powieści o nieszczęśliwej wizji przyszłości. Pomysł autorki był podobny do innych, ale w jakiś sposób zawarła ona w nim coś oryginalnego. Książka zaczyna się listem matki do Eve z dnia 23 maja 2015r, kiedy to zaraza zaczęła siać spustoszenie. Anna Carey odniosła się do dość niedalekiej przyszłości i nie jestem pewna, czy było to dobre posunięcie. O wiele lepiej jest, gdy akcja takich książek toczy się kilkadziesiąt jak nie kilkaset lat od dnia dzisiejszego. Myślę, że czytelnik nie czuje się wtedy tak przytłoczony wizją uciekającego czasu. Osobiście miałam wrażenie jakby ktoś mi coś narzucał.

Świat przedstawiony w powieści dotyczy czasów po zarazie i po chaosie jaki wywołała, czyli gdzieś po roku 2030. Społeczeństwo zostało podzielone. Bardzo wielu ludzi zginęło, a Król, który objął władzę chce skutecznie odnowić dawne życie, ale na jego warunkach. Dziewczęta uczą się w szkołach, w których nie ma mężczyzn, do tego są skutecznie zniechęcone do chłopców. Tak naprawdę strasznie się ich boją i o to chodziło Królowi. Mają one ufać tylko jemu, nie robiąc nic, co mogłoby zagrozić jego pozycji w nowym świecie. Pomysł Króla na odbudowę społeczeństwa jest okrutny i wstrząsający. Dziewczęta są wykorzystywane do skutecznego rozmnażania, chociaż przez cały czas wierzą w dobrą przyszłość. Chłopcy natomiast pracują w obozach pracy, często tracąc tam życie z przemęczenia. Możemy przeczytać, że autorka rozpoczęła trylogię dla starszej młodzieży, co jest według mnie pewne i zrozumiałe. "Eve" jest książką dla młodzieży, ale nie wszystkim się ona spodoba. Porusza w niej bowiem tematy, które nie są przeznaczone dla młodszych czytelników.

Zdziwił mnie fakt, że tyle dzieje się w tej powieści mimo tego, że nie jest obszerna. Początkowo byłam zachwycona. Nie miałam możliwości się nudzić, bo akcja mknie jak szalona. Naprawdę dzieje się tutaj sporo. Później jednak, kiedy zaczęłam się zastanawiać, miałam wrażenie jakby autorka napisała sobie przed rozpoczęciem powieści plan wydarzeń i tylko odhaczała kolejne punkty, wydarzenia. Według mnie było to bardzo widoczne. W książce nie są poruszane inne ważniejsze sprawy, uczucia bohaterów, czy ich trudne wybory. Przeskakujemy z wydarzenia na wydarzenie nie zastanawiając się nad niczym. Bo tak naprawdę nie ma na to czasu, autorka go nam nie daje. A szkoda, bo lubię, gdy książka jest lekką lekturą, ale też przekazuje coś, jakąś treść, nawet jeśli ukrytą. Tutaj mi tego zabrakło.

Czytając moją recenzję dochodzę do wniosku, że oceniłam ją dosyć krytycznie. Nie miałam tego na celu, tak naprawdę uważam powieść za nawet dobrą. Jednak raziły mnie podczas czytania sprawy, o których napisałam wyżej. Po przeczytaniu książki nie miałam typowego dla mnie 'kaca książkowego'. Nie musiałam nawet czekać kilku godzin aby przeczytać kolejną powieść. Nie wiem czy tak bardzo ciągnie mnie do tej serii. Wątek miłośny był słabo rozwinięty, dużo się działo jednak bez jakiegoś sensu. Ale z drugiej strony książka jest dobrze napisana, znalazłam mało literówek, a retrospekcje bohaterki mnie urzekły. Z moją oceną wahałabym się między 3 a 4 więc ostatecznie jest to 3,5/6

 Książkę przeczytałam w ramach wyzwania: 
Przeczytam tyle, ile mam wzrostu!