43. Cień Nocy - Andrea Cremer

"Zawsze sądziłam, że ciało jest moją najwspanialszą bronią- silne i nieugięte jak żelazo" 

Dawno temu pewien czarownik został poważnie ranny podczas bitwy. Będąc bardzo słabym i bliskim śmierci ukrył się w lesie. Tam pomógł mu wilk, przynosił mu jedzenie, chronił go. W podzięce czarownik obdarzył wilka ludzką postacią. Za pomocą magii mógł on przyjmować dowolną postać, gdy tylko zaistniała taka potrzeba. Tak powstali Strażnicy, których główną rolą stało się chronienie i służba swojemu Opiekunowi. Stali się wojownikami swoich panów. Tak brzmi powszechna legenda, której uczą się młodzi Strażnicy.

"Jeśli naprawdę uważnie czytasz książki, (...) dochodzisz do wniosku, że dobre pary tworzą tylko dusze, które stanowią swoje odbicie (...). Oczywiście, jeśli potrafią się odnaleźć"

Calla jest piękną dziewczyną o długich platynowych włosach, które zwykle związuje w warkocz, i złotych wilczych oczach. Razem ze swoimi przyjaciółmi: Bryn, Fey, Masonem i bratem Anselem wzbudzają respekt i strach innych uczniów z Górskiego Liceum. Ludzie nie wiedzą nawet, że przyczyną ich niepokoju jest to, że ta grupka to tak naprawdę klan Cień Nocy, którego samicą alfa jest Calla. Nie jest to jednak jedyny klan w szkole. Istnieje jeszcze Kara Nocy z Renierem Laroche'em na czele. Bohaterowie od początku wiedzieli kim są, a alfy tych dwóch klanów od piątego roku życia wiedzą również, że w dzień ich wspólnych osiemnastych urodzin połączą się. Taka jest wola Opiekunów, a oni muszą się do tego dostosować.

"Presja nigdy nie pomaga. I nigdy nie znika"

Ren bardzo podoba się Calli, ale nic nie może się między nimi dziać, aż do zawarcia unii w święto Samhain. Jako alfy ciągle stawiają sobie wyzwania, trzymają się na dystans od siebie razem ze swoimi klanami. Jednak kiedy do unii zostaje już niecały miesiąc alfy postanawiają współpracować i oswoić swoje klany ze sobą. Kiedy wszystko wydaje się być w coraz lepszym porządku w szkole pojawia się nowy uczeń, Shay, w którym Calla rozpoznaje chłopaka, którego uratowała kilka dni wcześniej, łamiąc jedną ze świętych zasad Opiekunów. Dziewczyna jest tym bardzo zmartwiona i zdenerwowana, ale z czasem odkrywa, że nie potrafi trzymać się z daleka od tego chłopaka. Wspólnie zaczynają szukać prawdziwej historii Strażników. Czy Calla złamie kolejne zasady? Kim jest Shay? Co odkryją bohaterowie?

"Cień Nocy" to jedna z lepszych książek jakie ostatnio przeczytałam. Nie mam tu na myśli jakiegoś głębszego znaczenia, przesłania czy symboli. Powieść ta jest świetnym rozwiązaniem na nudę i pomysłem na rozrywkę. Czyta się ją jednym tchem. Po skończeniu książki przez kilka dni żyłam jeszcze w tamtym świecie, co ostatnio nie zdarzało się zbyt często w moim przypadku. Wciągnęłam się całkowicie, chociaż nawet nie miałam takiego zamiaru :) Myślałam początkowo, że to kolejna historia o wilkołakach, czy zmiennokształtnych, których jest już tak wiele. Pomyliłam się. W "Cieniu Nocy" autorka wprowadziła kilka komplikacji, wyróżniających tę książkę na tle innych. Świat tutaj przedstawiony jest pełen magii, zasad, a także kłamstw.

Bohaterowie, których stworzyła autorka są oryginalni i niepowtarzalni. Przede wszystkim nie są przerysowani, schematyczni i nie tak do końca papierowi. Miałam wrażenie jakby takie osoby istniały naprawdę. Andrea Cremer skupiła się tu głównie na Calli, czy Shay'u ale nie zapomniała na szczęście o bohaterach drugoplanowych. Są oni świetnie wykreowani, ciekawi. Członkowie klanów mimo tego, że istnieje pewna hierarchia są najlepszymi przyjaciółmi. Początkowo Cień Nocy i Kara Nocy nie przepadają za sobą, ale to w krótkim czasie się zmienia. Może jest to zasługa więzi jakie ich łączą z alfami, zbliżającej się unii, ale wszyscy zaczynają się lubić. Autorka nawet jeśli nie opisywała dokładnie niektórych postaci dawała nam jakieś wyobrażenie o bohaterze, dzięki czemu sami mogliśmy się domyślić tej osobowości, albo nawet się na niej nie skupiać jeśli nie czuliśmy takiej potrzeby.

Główną bohaterką, a zarazem narratorem, jest Calla, samica alfa klanu Cień Nocy. Całe jej życie, tak jak i innych Strażników, zostało zaaranżowane przez Opiekunów. Dziewczyna bardzo poważnie traktuje zasady swoich panów, nie podejrzewa w tym żadnych niecnych celów, chociaż dostrzega wady czarowników. Calla jest bohaterką, w której następuje pewien przełom. Wszystko zaczęło się od wydarzenia, o którym wiemy już w pierwszym rozdziale. Ratuje ona chłopaka, którego zaatakował niedźwiedź, ujawniając tym samym swoją prawdziwą tożsamość. Ma nadzieję, że niedoszłą ofiara niedźwiedzia uzna to wszystko za sen i może tak by się stało, gdyby kilka dni później nie spotkaliby się w szkole. Calla mimo zasad postanawia wyjaśnić wszystko chłopakowi, nie ma już bowiem wyjścia. Wkrótce jednak zaczyna coś czuć do niego, z wzajemnością.

Shay jest bohaterem, którego tak bardzo znielubiłam, że czasami miałam ochotę wyrzucić tę książkę przez okno, kiedy tylko się pojawiał. Nie wiem co bardziej mnie w nim wkurzało: jego bezproblemowość, jakaś potrzeba łamania zasad, brak wyobraźni czy to, że autorka za wszelką cenę chciała wzbudzić do niego naszą sympatię. Można powiedzieć, że opis bohatera był trochę przesadzony, ponieważ to Calla go widziała swoimi pełnymi zachwytu oczami. Ciągłe wspominanie o jego zielonych jak mech oczach, włosach, które opadały mu na czoło, czy mówienie o jego 'wiosennym' zapachu było dla mnie nie do wytrzymania. Pomijając już fakt, że to przez niego przyszłość Calli okazała się wątpliwa, bo to on wzbudził w niej chęć sprzeciwu i to przez niego nic z tego nie wyszło. Chociaż to głównie dzięki niemu dowiadujemy się prawdy, jego osoba jest podobno bardzo ważna w tym wszystkim, ja najlepiej od razu bym się go pozbyła.

O wiele bardziej polubiłam Rena. Nawet jeśli nie mamy zbyt pochlebnego opisu tego bohatera. Jest on przeznaczony Calli przez Opiekunów i bynajmniej mu to nie przeszkadza. Jest najpopularniejszym chłopakiem w szkole, chociaż budzi jeszcze większy respekt niż Calla. Dziewczyna wie o jego wcześniejszych 'podbojach'. Jest to samiec alfa i ma to w naturze. Wydaje jej się to niesprawiedliwe, bo ona musi aż do unii zachowywać się jak dama i unikać amorów, co zawiera także zakaz pocałunków. Po dosyć dokładnych i plastycznych opisach uczuć bohaterki widzimy jak 'buzują w niej hormony', z którymi nic nie może zrobić. Podobało mi się porównanie głównej bohaterki do pudełka ciastek, do którego chce 'dobrać się' Ren.

Autorka ma fajne poczucie humoru i lekkie pióro. Wszystko to sprawiło, że nie chciałam odkładać tej książki do samego końca, a nawet przeczytałam ją kilkakrotnie. Głównie wracałam do scen z Renem :) Nie moja wina, że Shay'owi przypadła rola głupich pytań, na które miała odpowiadać Calla, a dzięki którym my też się czegoś dowiadujemy. Ren wiedział już to wszystko, bo był częścią tego świata. To on powinien być z Callą, przez całą książkę wyczekiwałam tego wydarzenia. Tym bardziej, że w ciągu akcji zauważyłam metamorfozę bohatera. Widziałam jego uczucie do dziewczyny, którego ona nie była świadoma, była chyba zbyt nieufna wobec niego. Szkoda. Mimo tego małego zawodu jakiego doświadczyłam mam ochotę przeczytać kontynuację.

"Cień Nocy" jest dobrze napisaną książką, znalazłam bardzo mało literówek. Okładka przyciąga wzrok, sprawia, że od razu jesteśmy ciekawi co książka zawiera w środku. Chociaż nie jest przepiękna jest interesująca ;) Przedstawia ona główną bohaterkę, a lilie w prawym rogu również są nawiązaniem do akcji. Fabuła jest ciekawa, pomysł autorki oryginalny i niebanalny. Powieścią "Cień Nocy" zaczęłam jedną z moich ulubionych serii. Oceniam na 5/6

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania 
Przeczytam tyle, ile mam wzrostu!  
Czytam fantastykę!